De streep op je grafsteen

De streep op je grafsteen

6 april 2026

 Eens las ik dat op een grafsteen, tussen je geboortejaar en je sterfjaar, slechts één streep staat. Die streep stelt je hele leven voor. Een begin, een einde – en daartussen: alles wat je hebt gedaan, gelaten, geprobeerd, mislukt, veranderd.

Een regering heeft ook een cyclus. Geen levenslange, maar een periode van vier jaar. En anders dan onze levenscyclus, begint er na die vier jaar gewoon weer een nieuwe. Of we nu iets bereikt hebben of niet.

En dan heb je nog de jaarlijkse conferenties. Die sluiten we meestal af met wat resoluties, mooie woorden, foto’s, goede bedoelingen. Maar het jaar erop? Dan kijkt zelden iemand terug naar wat er eigenlijk van die voornemens terecht is gekomen.

Op Curaçao verandert er doorgaans bitter weinig. Hoe dat komt? Omdat er tussen de conferenties door geen moer gebeurt. We lijken niet te begrijpen dat “setting goals is the first step in turning the invisible into the visible” – maar doelen stellen zonder uitvoering blijft luchtfietserij.

We kunnen niet implementeren. We praten, vergaderen, presenteren, maar zodra het doek van de conferentie valt, valt ook de actie stil. Nederland heeft aangekondigd dat de landsbijdragen na 2027 stoppen. En dus klinkt hier en daar de hoopvolle zin: “Nu gaat er echt iets veranderen.” Maar ik durf te wedden: er gaat opnieuw bitter weinig gebeuren.

De echte transformatie gebeurt tussen de conferenties – in de schaduw van de schijnwerpers, in die stille streep op de grafsteen.

Toen ik voorstelde om mij aan te stellen als implementatiecoördinator, was dat precies het idee: iemand die ervoor zorgt dat er tussen de praatmomenten iets gebeurt. Niet lang daarna werd mijn werk stilgelegd.

De boodschap was duidelijk: we willen wel plannen, maar niet veranderen.

Miguel Goede