Ik wil u feliciteren met het resultaat van de verkiezingen van 19 oktober j.l. U wordt de eerste president van ons onafhankelijk land. Ik heb zeer veel verwachtingen van u. Immers er hebben meer dan 19000 mensen op u gestemd. Dat zijn niet alleen de armen.
Ik wil tevens wat gedachtes van mij en mijn studiegenoten en vrienden met u delen. We willen u niet bekritiseren, maar wat suggesties en ideeën voorleggen en wat vragen stellen.
Ik stel me voor dat Curaçao een presidentieel stelsel zal kennen net als de Verenigde Staten. We hebben vernomen dat u voor soberania bent. Wij zijn voor soberania 3.0. Dat betekent: financieel onafhankelijk, economisch onafhankelijk, bestuurlijk onafhankelijk.
Wij vragen u aandacht voor de volgende issues:
Onderwijs
Economie
Democratie
Gratis onderwijs alleen voor minderbedeelden, want mijn ouders kunnen het betalen. Dus voor mij hoeft het niet gratis. Ik heb ook geen beurs van SSC, want ik heb gespaard.
Maar heeft u ook een plan voor de economie? Ik hoor dat u weer fabrieken wilt aantrekken. Is dat niet achterhaald? In onze boeken hebben ze het alleen maar over dienstverlening en geen fabrieken. Dus ik begrijp u niet goed. Het gaat alleen maar om kenniseconomie. Over economie gesproken. Kunnen we ons niet liever aansluiten bij een blok en zo een grotere markt krijgen? Kunnen wij ons niet meer op het buitenland richten omdat wij business moeten aantrekken uit het buitenland?
Wat denkt u te doen aan de verdeeldheid op het eiland? Hoe denkt u over democratie? Mogen intellectuelen denken en praten en met u van mening verschillen of gaat u ze dan opzij zetten?
Ik heb mijn moeder gevraagd om me te helpen deze brief te schrijven. Wij zijn een beetje bang. Ze zeggen dat u niet van feedback houdt. Mijn vader heeft me gezegd dat het gevaarlijk is om u te schrijven. Mijn vriendinnen durven dat niet. Ik studeer psychologie. Ik begrijp dat u dat vak ook heel leuk vindt.
Ik wilde ook onafhankelijk worden. Mijn vader heeft mij gezegd dat ik dan maar voor mezelf moet zorgen. Ik heb meteen een baantje bij Mc Donald’s genomen. Gelukkig heeft hij mijn schulden betaald. Mr. President, ik heb het gevoel dat ik nu op beide benen sta en keihard moet werken voor mijn levensonderhoud. Heeft u ook dat gevoel? Ik ben een trotse Yu di Korsou, net als u. Ik kan niet terug naar mijn vader en moeder. Ik zou me schamen. Maar ik ga het halen. Het is een keiharde wereld maar ik ga het halen. De boodschappen zijn duur. Ik doe boodschappen op de markt. Als ik mijn huishoudboekje niet op orde heb, ben ik weg. Daarom heb ik tegen al mijn vriendinnetjes gezegd dat het vanaf nu geen feestje meer is. Degenen die op mijn kosten komen eten, dat zijn niet mijn vrienden. We eten samen en delen de kosten. Iedereen moet voor zichzelf zorgen. En ik heb me meteen gedistantieerd van alle slechte vrienden met slechte invloeden. Vanaf nu investeer ik in mijn onderwijs. Op kamers wonen is geen pretje, maar ik ben blij dat mijn ouders mij goed hebben opgevoed.
In 2030 ben ik misschien minister van onderwijs. Dan ben ik 36 jaar, net zo oud als de heer Schotte nu. Ik hoop dat u mijn brief waardeert en niet gaat schelden en kleineren. Ik zou trots zijn op ons onafhankelijk eiland. Kunt u deze brief met uw adviseurs bespreken?
Studente 3.0
(Fictieve studente)
Comments