Wij vergeten snel
DRAFT 3.0
27 februari 2023
Je hoort het vaak: “Wij hebben hier een kort geheugen.” “Nos ta lubida lihe. Nos memoria ta kortiku.” En ik kan het niet ontkennen. Vaak vertel je mensen iets dat gewoon een paar jaar terug uitgebreid in alle kranten heeft gestaan en mensen weten het niet meer. Volgens mij is het selectief vergeten―individueel en collectief―gewoon een bij ons zeer sterk ontwikkeld copingsmechanisme.
Mijn vrouw, de psychologe, wees mij jaren terug op dit mechanisme. Ze voerde aan dat een vrouw alleen maar in staat is een volgend kind te baren omdat ze de pijn van de bevalling is vergeten; zou ze de pijn nog kunnen herinneren zou ze nooit nog één keer zwanger raken.
Ik denk dat het dit mechanisme is waarom wij steeds weer stemmen en met name op partijen en mensen die ons reeds schade hebben aangebracht. Mensen die niet alleen maar dubieuze handelingen hebben verricht maar zelfs zijn veroordeeld, een strafblad hebben of een straf hebben uitgezeten. Maar ook gewoon partijen die niet hebben gepresteerd nadat ze van alles hebben beloofd.
Onderdeel van het mechanisme is ook onze media. Een politicus die nu in de oppositie alle oplossingen heeft wordt niet herinnerd aan het feit dat toen hij of zij minster was hij/zij geen resultaat had.Een ex-minister die zijn kind een contract van één miljoen heeft geregeld wordt met alle egards ontvangen en geïnterviewd. Een minister die heeft moeten aftreden omdat hij een besluit niet had moeten onderteken wordt daar nooit meer aan herinnerd.
Een zeer recent voorbeeld. Vorige week blijkt uit mijn contact met twee top journalisten op het eiland dat géén van beiden zich kan herinneren dat er politieke kopstukken van vele grote partijen, waaronder ex-ministers, door de rechtbank worden genoemd in stukken in de zaak Themis, waarin wordt gesteld dat er contact was met de onderwereld die bereid was om de verkiezingscampagne van 2016 met veel geld te sponsoren .
Wij zijn vast vergeten dat de grootste populist ooit als motto gebruikte: “Ta prohibi pa lubida” (verboden te vergeten). Na het motto volgde zijn versie van het verleden.
Vergeten als copingmechanisme is misschien in een kleine gemeenschap begrijpelijk―mensen moeten met elkaar doorgaan―met misschien op korte termijn effectief, maar op den duur maakt het ons de kikkers in de pan met water dat langzaam aan de kook wordt gebracht. Ik vrees dat het water al het kookpunt nadert.
Maar deze variant van amnesia is zeer selectief. Zo zijn er mensen die mij slechts een minachtende blik gunnen, terwijl ik mij niet kan herinneren wat is ze heb misdaan; het kan hooguit zijn dat ik bewust of onbewust op hun figuurlijke uitschuifbare langtenen ben gaan staan. Waar ik eerder denk dat zij mij iets hebben midsdaan dan omgekeerd.
Miguel Goede
Comments